“Noc bez dachu nad głową” – wdzięczność

Zdarzyło się to w życiu bardzo sławnej kobiety Zen, miała na imię Rengetsu. 

Bardzo niewiele kobiet dostąpiło Najwyższego w Zen. 

Ona jest jedną z tych kilku kobiet.

Była na pielgrzymce. O zachodzie słońca dotarła do wioski, 

prosiła więc o nocleg, ale mieszkańcy pozamykali drzwi. Byli przeciwni Zen.

Zen jest tak rewolucyjny i buntowniczy, że zaakceptowanie go przychodzi bardzo trudno. 

Jeśli go zaakceptujesz, zostaniesz przemieniony, przejdziesz przez ogień, 

nigdy nie będziesz już taki, jak kiedyś. Ludzie tradycyjni zawsze byli przeciwni wszystkiemu, 

co jest prawdziwe w religii. Tradycja oznacza wszystko, to, co w religii jest nieprawdziwe. 

W tej wiosce musieli więc mieszkać tradycjonalni buddyści 

i nie pozwolili tej kobiecie na pozostanie; wyrzucili ją.

Noc była zimna, a ta stara kobieta bez dachu nad głową… i głodna. 

Za swoje schronienie musiała przyjąć polne drzewo wiśni. 

Było naprawdę zimno i nie spała dobrze. Było też niebezpiecznie… 

dzikie zwierzęta i cała ta sytuacja. W środku nocy obudziła się, była bardzo zmarznięta;

 zobaczyła na wiosennym nocnym niebie kwiaty wiśni w pełnym rozkwicie, 

śmiejące się do zamglonego księżyca. 

Zauroczona pięknem, wstała i złożyła pokłon w kierunku wioski:

Dzięki ich uczynności, gdy odmówili mi noclegu, znalazłam się pod kwiatami nocą tego zamglonego księżyca.

Odczuwała wdzięczność. Z wielką wdzięcznością podziękowała tym, 

którzy odmówili jej schronienia, bo inaczej spałaby pod zwykłym dachem i przegapiłaby to błogosławieństwo, kwiaty wiśni i szeptanie do zamglonego księżyca, ten spokój nocy i tę największą ciszę. Nie złości się, akceptuje to. Nie tylko akceptuje, ale jeszcze wychodzi temu na powitanie. 

Czuje wdzięczność.

Człowiek staje się Buddą, gdy z wdzięcznością akceptuje wszystko, co życie mu przynosi.

Gdy człowiek potrafi odczuwać wdzięczność i za ból i za przyjemność,

 bez rozróżniania i wybierania, odczuwając wdzięczność za wszystko, co jest mu dawane…. 

Skoro to Bóg daje, musi to być potrzebne dla naszego wzrastania. 

Zima i lato są tak samo potrzebne do wzrastania. 

Kiedy to odczucie zagości w sercu, każda chwila życia jest wdzięcznością.

Niech stanie się to twoją medytacją i modlitwą: dziękuj 

Bogu za każdą chwilę – za śmiech, za łzy, za wszystko. 

Zobacz narastającą ciszę w swoim sercu, której wcześniej nie znałeś. 

To jest błogosławieństwo.

Pierwszą rzeczą jest zaakceptować życie takim, jakie ono jest. 

Kiedy je zaakceptujesz, znikają pragnienia, napięcia i niezadowolenie; kiedy zaakceptujesz je takim, 

jakie ono jest, zaczynasz czuć się bardzo radosny i to bez żadnego powodu! 

Kiedy radość ma jakiś powód, nie będzie trwać długo. 

Kiedy radość nie ma żadnego powodu, 

będzie trwać wiecznie.