Osiągnięcie oświecenia

Kiedy mistrz zen osiągnął oświecenie, by to uczcić, napisał takie słowa:
Och, co za wspaniały cud: rąbię drzewo! Wyciągam wodę ze studni!

Dla większości ludzi nie ma nic cudownego w zajęciach tak banalnych, 

jak wyciąganie wody czy rąbanie drewna. 

Gdy się osiągnie oświecenie, w rzeczywistości nic się nie zmienia. 

Wszystko jest po staremu. 

Tyle że teraz serce napełnia się zdumieniem. 

Drzewo pozostaje drzewem, ludzie są tacy jak przedtem i ty także. 

Życie nie zaczyna biec inaczej. 

Możesz być tak samo zmienny czy stały, tak rozważny czy szalony jak dawniej. 

Ale jest jednak poważna różnica:

 teraz widzisz wszystkie te rzeczy w inny sposób. 

Człowiek jest jakby bardziej oddalony od tego. 

I twoje serce napełnia się zdumieniem.
Taka jest istota kontemplacji: zdolność zdumiewania się.
Kontemplacja różni się od ekstazy tym, że ta ostatnia pociąga człowieka do "odsunięcia się". 

Kontemplatyk oświecony dalej rąbie drzewo i wyciąga wodę ze studni. 

Kontemplacja różni się od wrażliwości na piękno, gdyż ono (obraz czy zachód słońca) wywołuje przyjemność estetyczną, podczas gdy kontemplacja wywołuje zdumienie - bez względu na to, 

czy kontempluje się zachód słońca, czy kamień. Jest cechą dziecka, że tak często się dziwi. 

Dlatego jest tak blisko królestwa niebieskiego.