Umieram z głodu

 Pewien podróżnik przybył do klasztoru w środku wielkiej zamieci śnieżnej. 

''Umieram z zimna i głodu. Nie mam jak zarobić na życie.''

Tak się akurat złożyło, że tego właśnie dnia zamieć uniemożliwiła mnichom uzupełnienie zapasów w spiżarni i nie pozostało im nic, ani do jedzenia, ani do picia. 

Poruszony ciężką sytuacją podróżnika opat otworzył tabernakulum, 

wyjął poświęcone hostie oraz kielich wina i zaproponował je przybyszowi jako strawę. 

Gest ten przeraził innych mnichów: 

''To świętokradztwo!'' - wykrzyknęli 

''Dlaczego?''

 zapytał opat. 

''Sami słyszeliście o tym, jak Dawid jadł chleb złożony na ołtarzu, gdy poczuł głód. 

Kiedy zaistniała taka konieczność, Chrystus leczył ludzi w Dzień Pański. 

Ja tylko wprowadzam w życie ducha Jezusa: 

miłość i łaska mogą teraz dopełnić dzieła''.

przypowieści Paulo Coelho