Przypowieść o pękniętym dzbanie

 Pewna stara chińska kobieta miała dwa wielkie dzbany na wodę 

i nosiła je na drążkach powieszonych na ramionach. 

Jeden z dzbanów miał pęknięcie, natomiast drugi był bez wady i zawsze utrzymał pełną porcję wody. 

Po długiej drodze od rzeki do domu starej kobiety jeden z dzbanów był zawsze do połowy pusty. 

To trwało całe dwa lata a stara kobieta przynosiła do domu zawsze tylko jeden dzban pełen wody.

Dobry dzban był oczywiście zawsze dumny ze swojego wyczynu. 

Biedny pęknięty dzban za swoją wadę bardzo się wstydził i bardzo go to trapiło, 

że potrafił wykonać tylko połowę tego, do czego był przeznaczony.
Po dwu latach, które wydawały mu się straszne, rzekł do kobiety:
„Bardzo się wstydzę za swoje pęknięcie, gdyż z niego wycieka woda po całej drodze do twojego domu“.
Stara kobieta uśmiechnęła się. 

„Nie zauważyłeś, że na twojej stronie drogi kiwną kwiaty a na drugiej stronie nie?
Zasiałam na twojej stronie nasionka, gdyż wiedziałam o twoim pęknięciu

 i w ten sposób za każdym razem, gdy wracamy do domu, podlewałeś je. 

Przez całe dwa lata mogłam zrywać te piękne kwiaty i przyozdabiać nimi stół. 

 Gdybyś nie był takim, to piękno by nie istniało i nie zdobiło naszego domu”.

Każdy z nas ma swoje wady, ale to właśnie one czynią nasze życie interesującym i wartościowym. Powinniśmy każdego człowieka przyjmować takim, jakim jest

 i akceptować go w pełnej jego istocie, z jego “wadami” i “zaletami”. 

Są to tylko nasze interpretacje, 

więc zamiast oceniać nauczmy się kochać i akceptować, 

przyjmować wszystko takie, 

jakie jest.